De tentoonstelling 'Ode aan de Veenkoloniale vrouw eert negen vrouwen uit de Veenkoloniën (start 9 juni – slot 29 september 2024) in het Veenkoloniaal Museum te Veendam. Deze tentoonstelling belicht hun unieke verhalen en hun bijdragen aan de geschiedenis van de regio. Ze zijn allen geboren in de Veenkoloniën en hebben baanbrekend werk verricht. Een ode is dan ook zeker op zijn plaats. Negentien hedendaagse kunstenaars brengen deze vrouwen een ode.
Mijn ode is voor Marianne Timmer. Dit is mijn verhaal!
Ook ik krijg een uitnodiging een bijdrage te leveren aan deze expositie en ontvang een lijst met namen van vrouwen. Mijn oog valt op de naam Marianne Timmer. Ja, ik weet wie ze is, maar waarom kiest “mijn systeem” haar? Als kind zat ik samen met mijn vader gekluisterd aan de buis naar het schaatsen te kijken en lijsten in te vullen om de tijden te noteren van Kees Verkerk, Ard Schenk en Jan Bols. Dat is ver voor de tijd van Marianne Timmer. Daarna lagen mijn interesses al lang bij iets anders. Waarom dan toch steeds die stem die zegt: breng een ode aan Marianne Timmer!
Het is in ieder geval mooi om een ode te geven aan een ‘levend’ persoon. Met mijn schilderij wil ik recht doen aan de persoon die Marianne Timmer is, maar er ook iets van mezelf in kunnen leggen.
In overleg met de conservator van het Veenkoloniaal Museum, mevrouw Celine Vister, regelen we een gesprek met Marianne. Want wie is ze, naast het ongelooflijk succes, echt? Wat is mijn gevoel als ik Marianne spreek? Om meer over haar te weten, duik ik in haar leven en bekijk de EO uitzending ‘Meer dan goud’.
Op 31 oktober 2023 tref ik Marianne Timmer in de buurt van Groningen. Het is een bijzondere ontmoeting: eerste wat aftastend van beide kanten. Nadat ik kort mijn levensloop vertel en dat ik sinds 2014 een tweede leven ben begonnen als beeldend kunstenaar, breekt het ijs. Opgeleid aan de Klassieke Academie in Groningen, schilder ik de laatste jaren veel meer intuïtief en abstract. Daarbij volg ik vooral mijn gevoel, kom in een flow terecht, waarin het lijkt alsof ik er niet meer ben.
Daarop vertelde Marianne over haar flow in Nagano en Turijn. Over haar speciale band met haar overleden hartsvriendin Renske Vellinga, ook een talentvolle schaatsster. Renske blijkt een rode draad in haar leven te zijn, ook nu nog! Als Marianne vertelt dat ze goud wint in Nagano en Turijn op de sterfdag van Renske (19 februari) dan krijg ik kippenvel. Dat raakt me, ik zie opeens het volledige doek voor me dat ik wil maken.
In december ‘23 bezoek ik de theatervoorstelling ‘TIMMERTJE’ in de agrifirmloodsen te Hoogezand. Het is een jubileumvoorstelling voor Marianne, bijna 26 jaar later. Het verhaal dat ik in mijn hoofd heb na ons gesprek, speelt zich hier ook af. Toch krijg ik een nieuw idee, dat ik later toepas in mijn schilderij. Ik lees krantenartikelen over MT en ik lees haar boek: de Timmerfabriek.
Kernwoorden die bij me opkomen na ons contact en die ik gebruik in mijn schilderij: kracht, kwetsbaar, enorme hoogte- en dieptepunten, nuchter, emotioneel, doorzettingsvermogen, vertrouwen, Renske, rode draad, daadkracht, liefdevol.